همه ی درد منی تو،غم دنیا که غمی نیست

من ازت خاطره دارم خاطره درد کمی نیست...

روبروی من عزیزم روزگار روشنی نیست

دائم از حال تو میگم حال من که گفتنی نیست

من یه عمره با خیالت لحظه لحظه در نبردم

با تو زنده بودم اما با تو زندگی نکردم

واسه من از تو گذشتن معنی یکی شدن شد

اوج پرکشیدن تو اول سقوط من شد

قلب من از باور تو فکر برگشتن نداره

من به هر راهی که میرم به تو میرسم دوباره

من یه عمره با خیالت لحظه لحظه در نبردم

با تو زنده بودم اما با تو زندگی نکردم مینا جان

نمیدونم کجاست … چه میکنه … ولى میدونم که ندارمش !
هیچوقت نخواستم که تورو با چشمات به یاد بیارم ؛
نمیخواستم که تورو تو گم ترین آرزوهام ببینم ؛
نمیخواستم که بى تو به دیوارها بگم ، هنوزم دوستت دارم …
آخه تو هول وهواى پریشونیا ، تو رو نداشتم !
تو گیرودار اى بابا دل تو هیچ ، حال اون خوش ؛ اى بى مروت !
دیگه دلى میمونه که جور دل کبوتر بتپه ، که با شما از جون زندگیش بگه ؟!
بگه که هنوز زنده است …
اگه صدا ، صداى منه ؛ نفس ، اگه نفس تو
بذار که اون خوش غیرتاش بدونن که دل ، دِله و این دیگه دل نیست !
دیگه دل نمیشه !
نه دیگه این واسه ما دل نمیشه …

می دونم سرت شلوغه…منم همیشه مزاحمم

اما یه امشب و کنارم باش که درد تنهایی به استخوانم رسیده است!!

خدایا می دونم می بینیم و صدای زجه هام  و هرلحظه می شنوی

پس تو هم حرفی بزن در برابر این همه درد دل و نالید نم

خدایا…

 می دونی خسته شدن از زندگی و کم آوردم یعنی چه؟

می دونی طعم اشکی که به خون می ماند یعنی چه؟

می دونی روبروی آینه ایستادن وبا تصویری تکراری حرف زدن یعنی چه؟

می دونی زخمهای کهنه را یکی یکی شمردن و دم بر نیاوردن یعنی چه؟

میدونی چه حسی داره وقتی از درد لبریزی و کسی نیست  سنگ صبورت باشه؟

میدونی وقتی همدلی  نیست خودت را اروم کردن یعنی چه؟

خدایا…

می دونی….؟؟!!

کنارم باش که جز تو فریاد رسی  نیست

خيانت قصه ي تلخيست كه از نامش گريزانم

برو ياري نمي خواهم كه از عشقت پشيمانم

به هر كويي گذر كردم خيانت در كنار بود

به هر گوشه نظر كردم خزاني در بهارم بود

دگر ياري نخواهم جست كه اين قصه شود تكرار

كه بار ديگر اين جسمم شود همسنگ يك مردار

چگونه برگرفتي دل از اين روح پريشان حال

گمان كردي كه خوشبختي ولي رفتي رو به زوال

اما روزي تو مي فهمي كه بي برگشت شده راهت

نوري در آسمانت نيست دگر تاريك شده ماهت

و آن موقع تو مي ماني و اين دنياي خاموشي

من با تنهايي ام شادم تو با غمها هم آغوشي....

چه می جوید نگاه خسته ی من
چرا فسرده است این قلب پر سوز

ز جمع آشنایان می گریزم
به کنجی می خزم آرام و خاموش

نگاهم غوطه ور در تیرگی ها
به بیمار دل خود می دهم گوش

گریزانم از این مردم که با من
به ظاهر همدم و یکرنگ هستند

ولی در باطن از فرط حقارت
به دامانم دو صد پیرایه بستند

از این مردم، که تا شعرم شنیدند
به رویم چون گلی خوشبو شکفتند

ولی آن دم که در خلوت نشستند
مرا دیوانه ای بد نام گفتند

دل من، ای دل دیوانه ی من
که می سوزی از این بیگانگی ها

مکن دیگر ز دست غیر فریاد
خدا را، بس کن از این دیوانگی ها