می دونم سرت شلوغه…منم همیشه مزاحمم

اما یه امشب و کنارم باش که درد تنهایی به استخوانم رسیده است!!

خدایا می دونم می بینیم و صدای زجه هام  و هرلحظه می شنوی

پس تو هم حرفی بزن در برابر این همه درد دل و نالید نم

خدایا…

 می دونی خسته شدن از زندگی و کم آوردم یعنی چه؟

می دونی طعم اشکی که به خون می ماند یعنی چه؟

می دونی روبروی آینه ایستادن وبا تصویری تکراری حرف زدن یعنی چه؟

می دونی زخمهای کهنه را یکی یکی شمردن و دم بر نیاوردن یعنی چه؟

میدونی چه حسی داره وقتی از درد لبریزی و کسی نیست  سنگ صبورت باشه؟

میدونی وقتی همدلی  نیست خودت را اروم کردن یعنی چه؟

خدایا…

می دونی….؟؟!!

کنارم باش که جز تو فریاد رسی  نیست

خيانت قصه ي تلخيست كه از نامش گريزانم

برو ياري نمي خواهم كه از عشقت پشيمانم

به هر كويي گذر كردم خيانت در كنار بود

به هر گوشه نظر كردم خزاني در بهارم بود

دگر ياري نخواهم جست كه اين قصه شود تكرار

كه بار ديگر اين جسمم شود همسنگ يك مردار

چگونه برگرفتي دل از اين روح پريشان حال

گمان كردي كه خوشبختي ولي رفتي رو به زوال

اما روزي تو مي فهمي كه بي برگشت شده راهت

نوري در آسمانت نيست دگر تاريك شده ماهت

و آن موقع تو مي ماني و اين دنياي خاموشي

من با تنهايي ام شادم تو با غمها هم آغوشي....

چه می جوید نگاه خسته ی من
چرا فسرده است این قلب پر سوز

ز جمع آشنایان می گریزم
به کنجی می خزم آرام و خاموش

نگاهم غوطه ور در تیرگی ها
به بیمار دل خود می دهم گوش

گریزانم از این مردم که با من
به ظاهر همدم و یکرنگ هستند

ولی در باطن از فرط حقارت
به دامانم دو صد پیرایه بستند

از این مردم، که تا شعرم شنیدند
به رویم چون گلی خوشبو شکفتند

ولی آن دم که در خلوت نشستند
مرا دیوانه ای بد نام گفتند

دل من، ای دل دیوانه ی من
که می سوزی از این بیگانگی ها

مکن دیگر ز دست غیر فریاد
خدا را، بس کن از این دیوانگی ها

من از تو راه برگشتی ندارم.. به سمت تو سرازیرم همیشه
تو می‌دونی اگه از من جداشی.. منم که سمت تو میرم همیشه

خودم گفتم یه راه رفتنی هست.. خودم گفتم ولی باور نکردم
دارم می‌رم که تو فکرم بمونی.. دارم میرم دعا کن برنگردم

دلخوش به این بود تو هم گاهی کنار پنجره
ماه و تماشا می‌کنی با کوله‌باری خاطره

هر شب با کلی اشتیاق زُل می‌زدم به آسمون
فرصت نمونده واسۀ ابراز احساس جنون

بی تو شب دوباره آینه .. روبروی غم گرفته 
پنجره بازه به بارون .. من ولی دلم گرفته 

واژه رنگ زندگی بود .. وقتی تو فکر تو بودم 
عطر گل با نفسم بود .. وقتی از تو می‌سرودم 

وقت راهی شدن تو .. کفترا شعرام‌و بردن 
چشام از ستاره سوختن .. من‌و به گریه سپردن 

رفتی و شب پر شد از من .. از من و دلواپسی‌ها 
رفتی و من‌و سپردی .. به زوال اطلسی‌ها 

واژه رنگ زندگی بود .. وقتی تو فکر تو بودم 
عطر گل با نفسم بود .. وقتی از تو می‌سرودم

اگر که اعتماد تو به دست این و آن کم است
تکیه به شانه ام بده که مثل صخره محکم است

به پای صحبتم بشین فقط ترانه گوش کن
جام به جام من بزن جام مرا تو نوش کن

ترا به شعر می کشم چو واژه پیش می روی
مرگ فرا نمی رسد تو تازه خلق می شوی

تو در شب تولدت به شعله فوت می کنی
به چشم من که می رسی فقط سکوت می کنی

اگر کسی در دل توست بگو کنار می روم
گناه کن به جای تو بر سر دار می روم

دنیای ما اندازه هم نیست 
من خیلی وقتا ساکتم، سردم 
وقتی که میرم تو خودم شاید 
پاییز سال بعد برگردم 

دنیای ما اندازه هم نیست 
می‌بوسمت اما نمی‌مونم 
تو دائم از آینده می‌پرسی 
من حال فردامم نمی‌دونم 

تو فکر یه آغوش محکم باش 
آغوش این دیوونه محکم نیست 
صد بار گفتم باز یادت رفت 
دنیای ما اندازه هم نیست

اگه تنهاییم‌و به شب می‌گفتم .. همه شهرو برام بیدار می‌کرد 
اگه با کوه درددل می‌کردم .. صدام‌و لااقل تکرار می‌کرد 

نشون میدی به من بی‌اعتنایی .. تو رو می‌خوام ولی به چه بهایی!؟ 
شاید با مهربونی زیادم .. خودم‌و اشتباه توضیح دادم! 

منم اون‌که میون شب تیره .. نتونست هیچ‌کی نادیده‌م بگیره! 
همون‌که با نگاهش به تو فهموند .. میشه مغرور بود اما نرنجوند! 

میرم جایی که گریه‌م بی‌صدا شه .. فراموش کردنم آسون نباشه 
از این تقدیر می‌لرزه وجودم .. من امتحانم‌و پس داده بودم 

جلوی ویترین یک مغازه می ایستند